അൽ വിദാ..........

അങ്ങനെ ഞാനും ആത്മകഥയെഴുതുന്നു. ആശയങ്ങളും എഴുതാനുള്ള ആത്മവിശ്വാസവും
തീർന്നാൽ ആത്മകഥ തന്നെ ശരണം,അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ മോഷ്ടിക്കണം,അഥവാ
മോഷണത്തിന്റെ രീതി ഒന്നു മാറ്റണം..
പക്ഷെ പലനാൾ കള്ളൻ ഒരു നാൾ പിടിക്കപെടുമെന്നല്ലെ...
അതുകൊണ്ടാണ് ആത്മകഥയെഴുതാൻ തീരുമാനിച്ചത്...ആത്മകഥ എന്ന്
ആദ്യമെ പറഞ്ഞത് ഒരു മുൻ കൂർ ജാമ്യം കൂടിയാണ്..എന്നു വച്ചാൽ ഇതിൽ
ത്രില്ലും ഹൊററുമൊന്നും പ്രതീക്ഷിക്കരുത്..ഒരല്പം ബോറടി പ്രതീക്ഷിക്കുകയും വേണം..
അപ്പോൾ തുടങ്ങാം..പക്ഷെ ഒരു പ്രശ്നം.സ്വന്തം കഥയാകുമ്പോൾ സ്വന്തം
പേരും ഊരു മൊക്കെയാണല്ലൊ ആദ്യം പറയേണ്ടത്..,ഞാൻ ശ്രീ-----,
കൊല്ലാ വർഷം ഇത്രമാണ്ട് ഇന്ന സ്ഥലത്ത് ഇന്ന ആൾക്കാരുടെ ഇത്രാ‍മത്തെ
പുത്രനായി ഭൂജാതനായി...അതൊക്കെയാണല്ലൊ അതിന്റെ രീതികൾ ..
എന്തു ചെയ്യാം ഞാൻ എന്റെ പേരും ഊരുമൊക്കെ മറന്നുപോയിരിക്കുന്നു..
ഒരു പേരിലെന്തിരിക്കുന്നു എന്ന് വില്ല്യം ഷേക്ക്സ്പിയർ
ചെയ്തതുപോലെ കൈമലർത്താനുമാകുന്നില്ല ,കാരണം മറന്നുപോയിരിക്കുന്നത്
സ്വന്തം പേരാണ്!! മാത്രമല്ല, ഒരു പേരിൽ
പലതു മിരിക്കുന്നെണ്ടെന്നാണ് ജീവിതം എന്നെ പഠിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്...
ഉദ്ദാഹരണത്തിന് ,ഐശ്വര്യറായിയുടെ പേര് “ബസന്തി“യെന്നോ
‘ചമേലി’ എന്നോ ആയിരുന്നെങ്കിൽ അവർ ഒരിക്കലും മിസ് വേൾഡ് ആകുമായിരുന്നില്ല
എന്നാണ് എന്റെ വിശ്വാസം.മിസ് ഇന്ഡ്യ ആയിട്ട് വേണ്ടെ മിസ് വേൾഡ് ആവാൻ..!!
എന്തിന് എന്റെയടുത്ത ഒരു സുഹൃത്ത്, ഒരു പാട്ഡിഗ്രികളും ആവശ്യത്തിന് സ്മാർട്ട്നെസ്സുമുള്ള
ശ്രീ . നാരായാണൻ കുട്ടി,ആപേരും വച്ച് ഒരു ജോലി തെണ്ടി മടുത്ത് ഈയിടെമാത്രമാണ്
ഒരു ഐടി കമ്പനിയിൽ ഉദ്യോഗത്തിൽ പ്രവേശിച്ചത് ..മിസ്റ്റർ നാരായൺ എന്നപേരിൽ.
സ്വന്തം പേരു മറന്നാലും സ്വന്തം കഥ ഞാൻ മറന്നിട്ടില്ല അതുകൊണ്ട് നേരെ ആത്മകഥയിലേക്കു
കടക്കാം...
* * * *
എന്റെ ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള ഓർമ്മ മുറ്റത്തിരുന്ന് മണ്ണപ്പം ചുട്ടുകളിക്കുന്നതാണ്.
മുറ്റത്തെ മാഞ്ചുവടാണ് സ്ഥിരംവേദി.ആദ്യം വാവട്ടമുള്ള ഒരു കണ്ണൻ ചിരട്ടയിൽ ഒരല്പം
പഞ്ചാര പൂഴിയിടുന്നു.അതിനുശേഷം വക്കുവെരെ നനച്ച് കുഴച്ചമണ്ണ നിറക്കുന്നു..പിന്നെ
ഒരറ്റ കമിഴ്ത്ത്...മണ്ണപ്പം റെഡി.....
അന്ന്മണ്ണപ്പം ചുട്ടുകളിക്കാൻ എന്റെകൂടെ അയൽ വക്കത്തെ ഒരു കൊച്ചു പെൺകുട്ടിയും
വരുമായിരുന്നു..ഇന്ന് അവൾ എന്റെ അടുക്കളയിൽ അരിയപ്പം ചുടുന്നു...
അപ്പോൾ എന്റെ കഥ ബാല്യവും കൌമാരവും കടന്ന് നേരെ യൌവനത്തിലേക്കും
അടുത്തപടിയായ വിവാഹജീവിതത്തിലേക്കും എടുത്തുചാടിയിരിക്കുന്നു ..ജനിച്ചു,രമിച്ചു ,ജനിപ്പിച്ചു,മരിച്ചു..
...ഇതൊക്കെ തന്നെയാണ് മിക്ക ആത്മകഥകളുടെയും കാതൽ ..
ഒരു നിമിഷം... ,ഒരു ഓട്ടൊബയോഗ്രഫി ആകുമ്പോൾ ഒടുവിൽ പറഞ്ഞ പ്രസ്താവാം
ഒഴിവാക്കേണ്ടതല്ലെ എന്നു നിങ്ങൾ ക്ക് തോന്നാം...
അവിടെയാണ് കഥ മാറുന്നത്........
കാലം മാറുന്നത്.
* * *
ഏതൊരു സാമാന്യവത്കരണത്തിനും കാണും ചില അപവാദങ്ങൾ...
വീടും പൂന്തോട്ടവും ഭാര്യയും കുട്ടികളും നേരം വെളുത്താൽ ഒരുപാടു ജോലികളും രാത്രിയായാൽ
ഒരു പാടുതമാശകളും ഇടക്കൊരു ഔട്ടിംഗുമൊക്കെയായി ജീവിതം അങ്ങനെ പുതുമകളൊന്നുമില്ലാതെ
നീങ്ങി കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് എനിക്ക് പെട്ടൊന്നൊരു തലവേദന...പതിവുള്ളതല്ല.എന്നാലും
ഡോക്ടറെയൊന്നും കാണാൻ പോയില്ല .ഒരു അനാസിൻ വാങ്ങികഴിച്ചു.വേദനയും മാറി.
വേദന തത്കാലം മാറിയെങ്കിലും ദുരിതങ്ങൾ തുടങ്ങുന്നതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.പിറ്റേന്ന് ഇടത്തെകണ്ണു
മാത്രം കരയാൻ തുടങ്ങി.രണ്ട് ദിവസം വെയ്റ്റ് ചെയ്ത് നോക്കി.മൂന്നാം ദിവസം കുടുംബഡോക്ടറുടെ
സന്നിധിയിൽ...ചെറുപ്പകാലം മുതലേ ചികിത്സിക്കുന്ന ഡോക്ടർ ആണ്..ഡോക്ടർ ശങ്കരൻ..,അതെ
പ്രാക്ടീസ് കുറഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹവും ഈയിടെയായി പേരു മാറ്റിയിരിക്കുന്നു; ഇപ്പോൾ ഡോക്ടർ ശങ്കർ.
.പേരു മാറിയെങ്കിലുംസ്ഥായീ‍ഭാവം കരുണം തന്നെ
.. അദ്ദെഹം കാരുണ്യത്തോടെ എന്നെ പരിശോധിക്കാൻ തുടങ്ങി ,ഇരുത്തിയും കിടത്തിയും
കണ്ണിലേക്ക് ലൈറ്റ് അടിച്ചുമൊക്കെ.....
അവസാനം അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു : “ കുഴപ്പമൊന്നുംകാണുന്നില്ല...മൂന്നുദിവസം മരുന്നു കഴിച്ചു നോക്കാം...”
നോക്കാമെന്ന്!!എന്റെ നെഞ്ചിലൂടെ ഒരു കുഞ്ഞാറ്റകിളി കുരുത്തോലപെരുന്നാളു കൂടുവാൻ പറന്നു പോയി....
ഞാൻ നേരത്തെ പറഞ്ഞല്ലോ,ചെറുപ്പം മുതലേ ചികിത്സിക്കുന്ന ഡോക്ടറാണ്...അദ്ദേഹത്തിന്റെ
രീതികളൊക്കെ എനിക്കറിയാം...നോക്കാമെന്ന്!!‘ ഇതദ്ദേഹത്തിന്റെ ശൈലിയല്ല...
എന്നാലോ മൂന്നുദിവസം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരുന്നു കഴിച്ചപ്പോഴേക്കും കണ്ണിൽ നിന്നുള്ള വെള്ളംവരവ്
നിന്നു.പക്ഷെ മറ്റൊരപകടം ! ഇടത്തുകണ്ണിന്റെ കാഴ്ചക്കൊരു മങ്ങൽ! കാഴ്ച മങ്ങാൻ തുടങ്ങിയ
പ്പോൾ ഞാൻ ഓർത്തത് എന്നെ ചികിത്സിക്കുന്ന ഡോക്ടറെയല്ല,എന്റെ ജ്യോത്സ്യരെയാണ്
ശ്രീ കാണിപറമ്പിൽ മഹാദേവനെ...കാരണം ഡോക്ടർ മാരൊക്കെ കണ്ടുപിടിക്കുന്നതിന് വളരെ
മുൻപ് തന്നെ എന്റെ ഹൃദയത്തിലെ ഇടത്തും വലത്തും അറകളെ വേർതിരിക്കുന്ന ഭിത്തിയിൽ
ഒരു ദ്വാര മുണ്ടെന്ന് കണ്ട് പിടിച്ച മഹാനണദ്ദേഹം..എന്റെ ഒന്നാം പിറന്നാളിന് ജാതകമെഴുതുമ്പോഴാണ്
മഹത്തായ ആ കണ്ട് പിടുത്തം അദ്ദേഹം നടത്തിയത്..പിന്നെയും നാലുവർഷം കഴിഞ്ഞാണ്
ടൌണിലെ ഹാർട്ട് ഹൊസ്പ്റ്റലിലെ കാർഡിയോളജിസ്റ്റ് ഡോക്റ്റർ കൃഷ്ണനുണ്ണി
എ.എസ്.ഡി(atrial septal defect) എന്ന എന്റെ രോഗം സ്ഥിരീകരിക്കുന്നതും
ഒരു കാർഡിയാക് ഓപ്പറേഷനു വിധേയനാക്കുന്നതും..
അതുവരെ കാണിച്ച ഡോക്ടർമാരെല്ലാം പറഞ്ഞു; “ ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല...”“.
അതുകൊണ്ട്,ജ്യോതിഷത്തിലൊന്നും എനിക്ക്
വിശ്വാസമില്ലെങ്കിലും ജ്യോത്സ്യരെ എനിക്ക് ദൃഢവിശ്വാസമാണ്.ഇനി അദ്ദേഹം തന്നെ അഭയം...
* * * * *
പനകളും പാലകളും മറ്റനവധി കാട്ടുവൃക്ഷങ്ങളും വളർന്ന് നിൽക്കുന്ന ഒരു വലിയ പറമ്പിന്റെ
യുള്ളിൽ ഒരു ശ്രീകോവിൽ പോലെയാണ് ജ്യോത്സ്യരുടെ വീട് നില കൊള്ളുന്നത്. ഒതുക്കുകല്ലു
കയറുമ്പോൾ ഒരു വലിയ മണിനാഗം എതിരെ ഇഴഞ്ഞുവരുന്നു...!! നല്ലകണി! ജ്യോത്സ്യരെ കാണുവാൻ
മനുഷ്യർ മാത്രമല്ല എത്താറ് എന്ന് നാട്ടിൽ പൊതുവെ ഒരു സംസാരമുണ്ട്...
ഞാൻ ചെല്ലുമ്പോൾ അദ്ദേഹം വരാന്തയിൽ ചമ്രം പടിഞ്ഞിരുന്ന് മണി നാഗത്തിന് വേണ്ടി നിരത്തിയ
കവിടികളെല്ലാം കൊച്ചു സഞ്ചിയിൽ വാരികെട്ടുകയാണ്...
ഞാൻ പേരും നാളും പറഞ്ഞ് സ്വയം പരിചയപെടുത്തി..എന്നെങ്കിലും കണ്ണു സംബന്ധമായ എന്തെങ്കിലും
രോഗമുണ്ടാവുകയാണെങ്കിൽ തന്നെ സമീപിക്കണമെന്ന് മുൻപ് ജ്യോത്സ്യർ എനിക്ക് നിർദേശം
തന്നിരുന്ന കാര്യവും ഓർമ്മപെടുത്തി.. അദ്ദേഹം വായിലെ താംബൂലമിശ്രിതം ഉമ്മറത്തേക്ക് നീട്ടി
തുപ്പി ഒന്ന് ഇരുത്തി മൂളി ..പിന്നെ എന്റെ ജാതകത്തിന്റെ ഓലകൾ മറിച്ചു നോക്കാൻ തുടങ്ങി
ഇതിനിടയിൽ ഭാര്യ കുട്ടികൾ കുടുംബം ഇതിനെകുറിച്ചൊക്കെ കുശലന്വേഷണം നടത്തുന്നുണ്ട്..
“എല്ലാവരും സുഖമായിരിക്കുന്നു...” ഞാൻ പറഞ്ഞു ..
ജാതകത്തിന്റെ ഒരു താളിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെകണ്ണുകൾ കുറെ നേരം ഉടക്കിനിന്നു.
പിന്നെ പൊടുന്നനെ എന്നെ നോക്കി ഒരു ചോദ്യം .
“നിങ്ങൾക്കിപ്പോൾ എന്ത് ബാങ്ക് ബാലൻസ് ഉണ്ട്?”
ഡോക്ടറും വക്കീലും ഇത് ചോദിച്ചാൽ ഞാൻ നേരു പറഞ്ഞില്ലെന്നിരിക്കും. പക്ഷെ
എന്റെ ജ്യോത്സ്യരോട് ഞാൻ കള്ളം പറയുകയില്ല.അതുകൊണ്ട് ഞാൻ
എന്റെ ബാങ്ക് ബാലൻസ് മുതലും പലിശയും അണപൈവിടാതെ പറഞ്ഞുകൊടുത്തു..
“എങ്കിൽ അതൊക്കെ വേഗം തന്നെ പിൻ വലിക്കണം .എന്നിട്ട് അത്രയും തുക പ്രീമിയം
അടച്ച് ഒരു ലൈഫ് പോളിസി എടുക്കണം.“”
അത്രയുവലിയ ഒരു തുകപ്രീമിയ മടച്ചാൽ അടുത്തവർഷം അതേ തുക അടക്കുവാൻ
ഞാൻ എന്തു ചെയ്യും? എന്റെ നാവിൻ തുമ്പോളം വന്ന ആ സംശയം ഞാൻ അങ്ങനെ
തന്നെ വിഴുങ്ങി. ..എനിക്കറിയാം ഇദ്ദേഹം ‘കാര്യം’ മാത്രം പറയുന്ന ആളാണ്.കാരണങ്ങൾ
തിരക്കുന്നത് അദ്ദേഹത്തിന് ഇഷ്ടമല്ല..
അദ്ദേഹം ജാതകം അടച്ചു .സെഷൻ കഴിഞ്ഞെന്നർഥം.
ഞാൻ ഷർട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്ന് ഒരു വെള്ളിരൂപ എടുത്തു...
“ദക്ഷിണ...”
“ഇപ്പോൾ വേണ്ട..” അദ്ദേഹം ശാന്തതയോടെ പറഞ്ഞു.
“ പിന്നെ??”
“”പോളിസികിട്ടിയിട്ടു മതി.........!!“”
* * * *
നാട്ടിലെ സ്പെഷ്യലിറ്റി ഹോസ്പിറ്റലുകളിലെല്ലാം കയറിയിറങ്ങി അവസാനം
തലയുടെ MRI scan ഉൾപ്പെടെ ഒരു കെട്ടു
ഫയലുമായി ഞാൻ വീണ്ടും എന്റെ കുടുംബഡോക്ടറുടെ മുന്നിൽ ഇരിക്കുകയാണ്..
ഫയലുകളെല്ലാം സമയമെടുത്ത് അവധാനതയോടെ പഠിച്ച ശേഷം എല്ലാവരും
പറഞ്ഞതുതന്നെ അദ്ദേഹവും പറഞ്ഞു. “ ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല...”
അതും പറഞ്ഞ് കുറച്ച് വിറ്റാമിൻ ഗുളികകൾ കുറിക്കുവാനായി അദ്ദേഹം തന്റെ പ്രിസ്ക്രിപ്ഷൻ
പാഡിൽ നിന്ന് ഒരു താൾ വലിച്ചു കീറി............
പെട്ടെന്നെനിക്കൊരു കുസൃതി തോന്നി. ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“ഡോക്ടർ , ഞാനിനി എത്രനാൾ ജീവിക്കും.........??”
അദ്ദേഹം എഴുതാനെടുത്ത പേനകടലാസിനുമുകളിൽ വച്ചു.അപൂർവ്വമായ ഒരു രോഗലക്ഷണം
ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടെതു പോലെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണിൽ ക്ഷണനേരത്തേക്ക് ഒരു ഒളി മിന്നി..
പിന്നെ അദ്ദേഹം പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു;
“” ആ‍യുസ്സു തീരുന്നതുവരെ...............................”
അതിനുശേഷം മരുന്നെഴുതാനുള്ളതാളിൽ അദ്ദേഹം എന്റെ രോഗചരിത്രത്തിന്റെ സംക്ഷിപ്തമെഴു
താൻ തുടങ്ങി..എഴുതികഴിഞ്ഞപ്പോൾ അടിയിൽ നീട്ടിയൊരുപ്പുമിട്ട് കടലാസ് നാലായി മടക്കി
ഒരു കവറിൽ വച്ച് എനിക്ക് നീട്ടി...........
“എന്തായിത്......?”
“റഫറൻസ് ലെറ്ററാണ്..ഡോക്ടർ ഗുരുദത്തിന്..”
“ഗുരു ദത്തോ?? ആരാണദ്ദേഹം ?
“എന്റെ ഗുരു......”
* * * *
ഡോക്ടർ ഗുരുദത്ത് ചികിത്സ നടത്തുന്ന ഹോസ്പിറ്റലിനെ കുറിച്ചന്വേഷിച്ചപ്പോഴാണ് രസം..
എഴുത്തു തന്ന കുടുംബഡോക്ടർക്കു കൂടി അതെവിടെയാണെന്ന് ശരിക്കു പറഞ്ഞുതരാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
അന്വേഷിക്കുവിൻ കണ്ടെത്തും എന്നല്ലെ..അവസാനം കരുണ ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ ഫോൺ നമ്പർ
ഡയറക്ടറിയിൽ നിന്ന് കണ്ടെടുത്തു.കുറെ നേരം ശ്രമിച്ചിട്ടാണ് കണക്ഷൺ കിട്ടിയത്.
“ കരുണ ഹോസ്പിറ്റലല്ലേ..” ഫൊൺ അറ്റന്റ് ചെയ്ത റിസ്പ്ഷനിസ്റ്റിനോട് ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“അതെ...ഡോക്ടർ കരുണാകരൻ റഫർചെയ്തപേഷ്യന്റല്ലേ.” അവർ തിരിച്ചിങ്ങോട്ടൊരു ചോദ്യം.
അത് കേട്ടപ്പോൾ അത്ഭുതവും സന്തോഷവും എനിക്ക് ഒരു മിച്ചനുഭവപെട്ടു.എങ്കിലും അവർ
എന്നെമറ്റാരോ ആയി തെറ്റിദ്ധരിച്ചതായി എനിക്കു തോന്നി. ഞാൻ തിരുത്തി:
‘അല്ല. ഡോക്ടർ ശങ്കർ റഫർ ചെയ്ത പേഷ്യന്റാണ്..”
“അതെ..അതുതന്നെ ! ഡോക്ടർ ഗുരുദത്ത് അദ്ദേഹത്തെ കരുണാകരൻ എന്നാണ് വിളിക്കാറ്..”
“എങ്കിൽ ഇപ്പോൾ കരുൺ എന്ന് വിളിക്കണം “ഞാൻ പറഞ്ഞു..
അങ്ങേ തലക്കൽ പളുങ്ക് ചിതറുന്നതു പോലെ ഒരു ചിരി ഉടഞ്ഞു..
ആ തമാശ അവർ ആസ്വദിച്ചെന്നു തോന്നുന്നു.
“ ഡോക്ടർ ഗുരുദത്തിന് ഒരു അപ്പോയിൻ മെന്റ് ഫിക്സ് ചെയ്യാനാണ് ഞാൻ വിളിച്ചത്..”
“ മനസ്സിലായി..അതു ഫിക്സ് ചെയ്തു കഴിഞ്ഞു.” അവർ പറഞ്ഞു..
“ എങ്ങനെയാണ് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് എത്തുക..വഴിയൊന്നു പറഞ്ഞു തരണം..”
“ ഏതു വഴിക്ക് വന്നാലും നിങ്ങൾ ഇവിടെ എത്തും”
“ഞാൻ എപ്പോൾ ആണ് പുറപെടെണ്ടത്?”
“എപ്പോൾ പുറപെട്ടാലും നിങ്ങൾ സമയത്തിനു തന്നെ ഇവിടെ എത്തിചേരും”
എന്റെ സംശയങ്ങളെല്ലാം തീർന്നിരുന്നു..എന്നാലും ഞാൻ വെറുതെ ചോദിച്ചു:
“ഞാൻ എവിടെ നിന്നാണ് പുറപെടേണ്ടത്?” അതിനും അവർക്കു മറുപടിയുണ്ടായിരുന്നു...
“നിങ്ങൾ എവിടെ നിന്നു പുറപെട്ടാലും ഇവിടെയെത്തുമ്പോൾ തൃസന്ധ്യയാകും.........”.
അപ്പുറത്ത് ഫോൺ വെക്കുന്ന ശബ്ദം.അത് ചെറിയൊരു ആഘാതമായി എന്റെ ചെവിയിൽ
പതിക്കുന്നു..വലിയൊരു ഇടിമുഴക്കമായി എന്റെ തലക്കുള്ളിൽ മുഴങ്ങുന്നു...ശക്തമായ
തലവേദനയുടെ ആരംഭം....കാഴ്ച മങ്ങുന്നു ..ഓർമ്മകൾ മറയുന്നു......
* * *
ഓർമ്മവരുമ്പോൾ ഞാൻ വിശാലമായ ഒരു ആശു പത്രി മുറിയിലാണ്.ചുറ്റും കണ്ണഞ്ചിക്കുന്നവെണ്മ.
ചുമരിനും ജനൽ വിരിക്കും ഞാനിട്ടിരിക്കുന്ന ഹോസ്പിറ്റൽ യൂണിഫോമിനും മാത്രമല്ല മുറിയിലെ
ഫർണീച്ചറുകൾക്കും ഉപകരണങ്ങൾക്കും തലകീഴായി
സലൈൻ കുപ്പികൾ തൂങ്ങികിടക്കുന്ന ഡ്രിപ്പ് സ്റ്റാൻഡിനും വെളുത്തനിറം..കറുപ്പിന്റെ ഒരു പാടു പോലുമില്ല..
ഒരു രോഗാണുവും ആ പരിസരത്തെങ്ങുമില്ല.. അപ്പോഴാണ് മറ്റൊരു കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്.
ഞാൻ കിടക്കുന്ന മുറിക്ക് വാതിലുകളൊന്നു മില്ല ..ഉള്ളത് മൂന്നുജനലുകളാണ്..അതാകട്ടെ അടഞ്ഞുകിടക്കുന്നു..
ഇപ്പോൾ നല്ല സുഖം തോന്നുന്നുണ്ട്..കാഴ്ചതെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു തലവേദന അനുഭവപെടുന്നേയില്ല...
പുറത്തെ കാഴ്ചകൾ നോക്കികാണുവാൻ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു ആഗ്രഹം.......
ഞാൻ മെല്ലെ എണീറ്റ് ആദ്യത്തെ ജനൽ തുറന്നു..പെട്ടെന്ന് വെളിച്ചവും കുളിരും നേർത്തസുഗന്ധവും
മുറിയിലേക്ക് ചൊരിഞ്ഞുവീണു..എത്രമനോഹരമായ കാഴ്ച..നോക്കെത്താദൂരം പരന്നുകിടക്കുന്ന
ഒരു താഴ്വാരം..താഴ്വരയിൽ നീലകടൽ പോലെ പൂത്തു കിടക്കുന്ന നീല കുറിഞ്ഞികൾ ...
പന്ത്രണ്ട് വർഷത്തിലൊരിക്കൽ മാത്രം പൂക്കുന്ന അതേ പൂക്കൾ ...പൂങ്കടലിനു മേലെ അനുഗ്രഹം
ചൊരിഞ്ഞുകൊണ്ട് ചക്രവാളത്തിൽ ചുവന്നു തുടുത്തു നിലകൊള്ളുകയാണ് ഉദയ സൂര്യൻ..........
ഇതെ കാഴ്ച മറ്റൊരു വീക്ഷണകോണിൽ നോക്കി കാണുവാൻ ഞാൻ അടുത്ത ജനൽ തുറന്നു..
പക്ഷെ അവിടെ ഞാൻ കണ്ടത് നക്ഷത്രഖചിതമായ രാത്രിമാനമാണ്.. ആകാശത്ത് ‘ശബരനും’(orione)
അവന്റെ വേട്ടനായയും(canis major) കൊലുത്തഴിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ഒരു പാദസരം പോലെ ‘കാർത്തികകൂട്ടവും..(plaedes)
അശ്വമുഖം പോലെ അശ്വതിയും നിരന്നു മിന്നുന്നു............അശ്വതി എന്റെ ജന്മ നക്ഷത്രം കൂടിയാണ്...എല്ലാം തണുപ്പുകാലത്തെ നക്ഷത്രങ്ങൾ!!
ഞാൻ വർദ്ധിച്ച കൌതുകത്തോടെ മൂന്നാമത്തെ ജനലും തുറന്നു ...തുറന്നത് വേനലിന്റെനീല വെളിച്ചം
വീണുകിടക്കുന്ന ഒരു വരാന്തയിലേക്ക്.........അതിന് ചുരുങ്ങിയത് ഒരു നാഴികയെങ്കിലും നീളം കാണും..
ഒരേ മുറിയിൽ നിന്നുള്ള ജാലകകാഴ്ചകൾ ഒന്നാവണമെന്നില്ല,എന്നാൽ ഒരേ സമയം
വ്യത്യസ്തമായ കാലവും കാലാവസ്ഥയുമൊക്കെ ആദ്യാനുഭവമാണ്!!
ദൂരെ വെളുത്ത ഓവർകോട്ട് ധരിച്ച ഡോക്ടറും സംഘവും പ്രത്യക്ഷപെട്ടപ്പോൾ ഞാൻ കട്ടിലിൽ വന്ന് കണ്ണുമടച്ച് കിടന്നു..
അല്പസമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മധുരമായ സ്വരത്തിൽ ആരോഎന്റെ പേരുചൊല്ലിവിളിച്ചു...
നെറ്റിയിൽ ചന്ദന കുറിയുമായി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന ഡോക്ടർ ഗുരുദത്ത്..കൂടെ
സുന്ദരികളായ രണ്ട് നഴ്സ്മാരുമുണ്ട്.. ഡോക്ടർ ഗുരുദത്തിനെ കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക്
എന്തെന്നില്ലാത്ത ആശ്ചര്യമുണ്ടായി..അദ്ദേഹത്തിന് എന്റെ ജ്യോത്സ്യന്റെ അതേ മുഖഛായ..
സംശയം ഞാൻ മനസ്സിൽ വച്ചതെയുള്ളൂ.. പക്ഷെ ഉത്തരം അദ്ദേഹത്തിൽ നിന്ന്
പുറത്ത് വന്നു കഴിഞ്ഞു“ എനിക്ക് വൈദ്യവും അറിയാം.........” ദേവനാഗരിലിപിയിൽ സ്വന്തം
പേരെഴുതിവച്ചിരിക്കുന്ന ഓവർകോട്ടിന്റെ ഇടത്ത് ഭാഗത്ത് കുത്തിയിരിക്കുന്ന നെയിം പ്ലെറ്റിലേക്കും
കഴുത്തിൽ കിടക്കുന്ന ഇരട്ടകുഴൽ സ്റ്റെതസ്കോപ്പിലേക്കും ഞാൻ മാറി മാറി നോക്കി..
“ഞാൻ തന്നെ ...ജ്യോത്സ്യർ മഹാദേവൻ..ചികിത്സിക്കുമ്പോൾ ഡോക്ടർ ഗുരുദത്ത്..”
അദ്ദേഹം എന്റെ വലത്ത് കൈയിൽ വിരൽ ചേർത്ത് പിടിച്ച് നാഡി മിടിപ്പ്
പരിശോധിച്ചു ..
“എല്ലാം മാറിയല്ലോ...” അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.
അപ്പോഴാണ് എനിക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു അങ്കലാപ്പ് അനുഭവപെട്ടത്...
കയ്യിലെ പണമെല്ലാം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു..ലൈഫ് ഇൻഷ്വറൻസിന്റെ അടുത്ത് പ്രീമിയം
അടക്കുവാനുള്ള സമയവും അടുത്തെത്തിയിരിക്കുന്നു.അല്ലെങ്കിൽ അടച്ച തുക ലാപ്സായ
തു തന്നെ.........
എന്റെ പരിഭ്രമം ഒരു കുരുത്തംകെട്ട ചോദ്യമായാണ് പുറത്ത് വന്നത്..
“ ഡോക്ടർ ഞാൻ എപ്പോഴാണ് മരിക്കുക??”
“ചോദ്യം തെറ്റിപോയല്ലോ...” അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരി കൈവിടാതെ പറഞ്ഞു.
“ഏതാണ് ശരിയായ ചോദ്യം..?”
“എപ്പോഴാണ് മരിച്ചത് എന്നാണ് ചോദിക്കേണ്ടത്...”
(THE END)
*****************************************************************