ചോർന്നൊലിക്കുന്ന ഒരു ഹൃദയം....

പിറന്നുവീണപ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ
ഒരു വിടവുണ്ടെന്ന് കുട്ടികളുടെ ഡോക്ടർ
ഇട്ടിമാണി സാക്ഷ്യം പറഞ്ഞു
അടുത്തടുത്ത രണ്ടറകളുടെ സ്വകാര്യതയാണ്
അത് നഷ്ടപെടുത്തിയത്,
എന്റെ ഉറ്റവരുടെ സ്വസ്ഥതയും.
“വെറുതെ വിട്ടാൽ തനിയെ മാറുന്നതാണ്,
പക്ഷെ ഇടക്ക് ചെക്കപ്പു വേണം..”
ഡോക്ടറുടെ സാന്ത്വനവും അവർക്കാശ്വാസം പകർന്നില്ല..
എന്റെ ഹൃദയഭിത്തിയിലെ ദ്വാരം പരലോകത്തേക്ക്
തുറന്നു കിടക്കുന്ന ഒരു കവാടമാണെന്ന് അവർ വെറുതെ ഭയപെട്ടു..
അതടച്ചു തഴുതിടാതെ അവർക്കുറങ്ങാനാവില്ല...
അങ്ങനെ ,വർഷാ വർഷം വൈദ്യസന്നിധിയിലേക്ക് തീർഥാടനം..
ഒടുവിൽ എനിക്കഞ്ചു വയസ്സു തികഞ്ഞപ്പോൾ
ഒരു പിറന്നാൾ സമ്മാനം പോലെ എന്റെതോളിൽ തട്ടി
ഇട്ടിമാണി പറഞ്ഞു..”നൌ യു ആർ ഓൾ റൈറ്റ്
ദ്വാരമടഞ്ഞിരിക്കുന്നു..”
അതിനു ശേഷം കാലം പലകുറി പൌർണ്ണമി താളുകൾ മറിച്ചിട്ടു..
അത്രയും അമാവാസി താളുകളും..
എന്റെ നിദ്രയുടെ നീല ചില്ലു പാത്രത്തിൽ രതിസ്വപ്നങ്ങളുടെ
സോമരസം പകർന്നുകൊണ്ട് കൌമാരവും പിറകെ യൌവനവും വന്നു..
പക്ഷെ....
ഈയിടെയായി എന്റെ നിഖില ഹർഷങ്ങളിൽ നിഴലു വീഴ്ത്തുകയാണ്
ഏതൊക്കെയോ ദു:ഖങ്ങൾ...
ഞാനറിയുന്നു; ഹൃദയഭിത്തിയിലെ പഴയദ്വാരം അടഞ്ഞു പോയിട്ടില്ല!
അതു സ്ഥാനം മാറുക മാത്രമേ ചെയ്തിട്ടുള്ളൂ...
ഹൃദയത്തിന്റെ ഇടഭിത്തിയിൽ നിന്ന് മേൽക്കൂരയിലേക്ക്..
ഒരു സ്കാനിംഗിലും അതു തെളിയുകയില്ല
ഒരു ഡോക്ടർക്കും അതു കണ്ട് പിടിക്കാനാവില്ല.!
പുറത്ത് കണ്ണീർ മഴപെയ്യുമ്പോഴെല്ലാം ഇവിടെ ചോർന്നൊലിക്കുന്നു
അറകളിൽ എന്റേതല്ലാത്ത സങ്കടം തളം കെട്ടുന്നു..!
അതുകൊണ്ട് ഞാനെന്നും പ്രാർഥിക്കുകയാണ് :
“ലോകാ സമസ്താ സുഖിനോ ഭവന്തു..”