‘തത്വമസീ...”

തടവറക്കുള്ളിൽ സ്വയം ബന്ധിയാക്കി നീ
തടവറതാഴിന്റെ താക്കോലു തിരയുന്നൂ...
അറിയുകീയഴികളും തടവിലെ പുള്ളിയും
താക്കോലുകാക്കുന്ന പാ‍റാവുകാരനും
നീതന്നെയാണു മറ്റാരുമല്ല..
നിറവെളിച്ചം നിന്റെ ചുറ്റിലുമെങ്കിലും
കണ്ണടച്ചെപ്പൊഴും ഇരുളിൽനീയിടറുന്നൂ..
സത്യ , മീ ദീപവും ദിവ്യപ്രകാശവും
കൺകുളിർക്കേയതുകാണേണ്ട കൺകളും
നീതന്നെയാണൊന്നും വേറെയല്ലാ..
അഭയം തിരഞ്ഞു നീവാതിലിൽ മുട്ടുമ്പോൾ
അറിയണം മൃഗവും മൃഗയാവിനോദിയും
മാറോടണക്കുമീ അഭയസങ്കേതവും
നീതന്നെ! നീതന്നെ! നീതന്നെ...!!

(ഈ സത്യം “ഉൾക്കൊള്ളുവാൻ’ ആയാൽ പിന്നെ
കവി സ്വയം കവിതയാകുന്നു...
കവിതയിൽ വാക്കുകളില്ല;അർഥം മാത്രം
അനുഭവങ്ങളില്ല; അനുഭൂതികൾ മാത്രം...‌)